Mooie tijden

De gedeelde kamer in het internationale studentenhuis beviel me ondanks een snurkende huisgenoot al beter dan het capsule hotel. Het was een Japans appartement inclusief traditionele rieten mat en traditioneel veel te lage deurtjes waar ik ver voor mocht bukken (dat leerde ik snel genoeg). Na de officiële afhandeling waar ik in een uur het contract door heb gesproken met de staf, kwam een Finse jongen (Passi) aan om de bureaucratische eerste indruk snel weg te spoelen met een welkomstbiertje. Al gauw stonden we met de andere huisgenoten biertjes te drinken. Kortom het was een gezellig huis met een paar bijzondere figuren, zoals Passi die het liefst tot 7 uur ‘s ochtends manga/anime op zijn nieuwe roze computer ging lezen of aan de drank ging in een “maid bar” (bar met meisjes verkleed als schoonmaker). Hij had vakantie, dan moet je er het beste van maken natuurlijk. Daarnaast waren er een nerdy, damesgekke Fransman en verder een aantal soms wat verlegen Japanners. Gelukkig had Daisuke (Japans) een aantal jaar in Amerika gewoond en hielp hij ons met vertalen, alles over Japan te vertellen en Tokio te laten zien.

Met deze mensen heb ik veel opgetrokken de eerste weken, zo zijn we ook uitgegaan naar de karaoke. Hier kwamen we aan bij een donker portiek met een lift, die ons naar de 7e etage bracht. Daar werden we ontvangen in een overweldigend kleurrijk geheel van gangen en kamertjes. In de eerste instantie deed het me erg denken aan een veel te vrolijk goedkoop motel door de smalle gangen met tientallen deurtjes. Later hoorde ik dat dit ook soms als motel gebruikt werd door gestrande zatlappen. Achter elk klein deurtje was een even bont gekleurd hokje met niets meer dan een bank, een tafel, een tv en twee microfoons. Hier hebben we 2000 yen (15 euro) betaald om een avond onbeperkt zingen en onbeperkt slechte mixjes drinken. Masa, een toekomstige bekende Japanse acteur, ging al na een paar mixjes helemaal op in de Japanse hitjes met bijpassende vrolijke tekenfilm video's. Alles was niet even mooi, maar zeker zeer vermakelijk. Ik snap nu waar de hele hype van karaoke vandaan komt, het onbeperkt drinken zal er ook ongetwijfeld iets mee te maken hebben. Een heel gezellige bende zo bij elkaar.

Naast feestjes en andere activiteiten liet ik me elke werkdag door mannen met wit fluwelen handschoentjes de overvolle metro in vouwen om naar het werk te gaan. Na de rit kwam ik in het grote glazen BMW gebouw aan bij mijn eigen bureautje in een grote zaal met zo'n 100 andere hardwerkende mensen aan soortgelijke bureautjes. Het idee van 1 grote zaal is dat je zo iedereen wat kan vragen wanneer dit nodig is. Een soort open deur beleid, maar dan zonder de deuren.
Hier mocht ik tussen al het financiële geweld (denk aan leningen, verzekeringen en garantie voor de auto) bezig met iets meer tastbaars: de klanten. Het doel was de ontwikkeling van een strategisch plan om de klanten beter te bereiken onder de naam Customer Centricity. Heel interessant! In praktijk betekende dit eerst het bedrijf leren kennen door met verschillende mensen van de kantoortuin af te spreken voor een kop ‘overheerlijke’ automaat koffie bij het inspirerende uitzicht van Tokio. Hierdoor kon ik mooi van elk deel van de organisatie wat meekrijgen. Dit overzicht creëren en strategisch brainstormen, werd afgewisseld met een aantal zeer uitdagende stagiair taken zoals notuleren, posters maken, presentaties bouwen en meetings plannen. Ach ja, dat hoort er ook bij en het creëert genoeg te doen om je dag mee te vullen uiteindelijk! Daarnaast gingen we door gebrek aan kantine en overvloed aan leuke lunchplekjes van alle wereldkeukens die je kan voorstellen, elke dag buitenshuis lunchen. Van heerlijke Japanse Soba (noodles) en sushi tot Koreaans, Italiaans, Frans, Chinees en meer. Die mensen hier hebben het goed voor elkaar!

Ook werd er ook met collega‘s na het werk er soms iets leuks gedaan. Hier ben ik een aantal keer wat wezen drinken met een groepje expats (buitenlandse werknemers) en was er ook een afscheidsfeest van onze CFO. Met de afdeling hebben we mogen genieten van een prachtig uitzicht over de miljoenen lichtjes van Tokio vanaf de gigantisch hoge toren genaamd “skytree”. Na dit geweldige schouwspel zijn we wezen eten bij een Sumo restaurant, waar er een Sumo cabaretier een aantal medewerkers (onder wie ik zelf) naar de ring vroeg. Om niet te gaan worstelen… De mensen die mij daarheen stuurden wisten in tegenstelling tot mij, wél wat er ging gebeuren. Een minuutje later stond ik met een groep van 10 man in pak in de sumo ring te dansen met een man met een sumostring. Heel grappig allemaal (vooral voor de toeschouwers).
Ik heb genoeg mooie dingen beleefd hier en veel te veel om allemaal op te schrijven!

Matane! (Laterrr)

Bas Jan